immanitas

immānĭtas, ātis, f. [immanis].

I.

Monstrous size, hugeness, vastness, excess (very rare, but class.):

serpens inusitatae immanitatis,

Gell. 6, 3, 1:

vitiorum,

Cic. Cael. 6, 14:

frigoris,

Just. 2, 1.—

II.

Monstrousness, enormity, heinousness, savageness, fierceness, cruelty, barbarism (so most freq.):

ista in figura hominis feritas et immanitas beluae,

Cic. Off. 3, 6, 32:

feritas quaedam atque agrestis immanitas,

id. Div. 1, 29, 60; cf.:

multas esse gentes sic immanitate efferatas ut, etc.,

id. N. D. 1, 23, 62:

omni diritate atque immanitate taeterrimus,

id. Vatin. 3, 9:

inter feras satius est aetatem degere, quam in tanta immanitate versari,

in such barbarism, id. Rosc. Am. 52, 150:

asperitas et immanitas naturae,

id. Lael. 23, 87:

morum immanitate vastissimas vincit beluas,

id. Rep. 2, 26:

in animo, stupor in corpore,

id. Tusc. 3, 6, 12; cf.:

temperantiam immanitas in voluptatibus aspernandis imitatur,

id. Part. 23, 81:

M. Antonii tanta est non insolentia (nam id quidem vulgare vitium est), sed immanitas, non modo ut, etc.,

id. Fam. 10, 1, 1:

tanti facinoris immanitas,

id. Cat. 1, 6, 14:

parricidii,

Quint. 9, 2, 53:

priorum temporum,

Plin. Pan. 47, 1:

ista verborum,

Cic. Fin. 4, 9 fin. (v. Madv. ad h. l.).